Inkan

Kojarzycie może z dram, czy anime takie małe, podłużne pieczątki, których używa się zamiast podpisów na wszelakich dokumentach? Są to pieczątki Inkan (印鑑). Nie są one typowe tylko dla Japonii – podobnych pieczątek używa się zarówno w Chinach jak i w Korei.



Inkan jest w Japonii niezbędne do tak podstawowych czynności jak otwarcie konta w banku lub wzięcie telefonu na kartę, nie wspominając już o wynajęciu mieszkania. Pierwszy z nich, zwany jitsu-in 実印 - oficjalna i zarejestrowana w urzędzie jako nasz podpis. Takiej pieczątki używa się w interesach, ale także przy zakupie samochodu, zawieraniu małżeństwa, kupnie ziemi itd. Rozmiar, kształt, materiał (twardy kamień, poroże jelenia, steatyt, nefryt), dekoracje i użyte litery są dość precyzyjnie określone przez prawo. Pieczątki te są dobrze chronione i przechowywane w specjalnych pudełeczkach, w których mieści się też czerwony tusz-pasta.



Innym rodzajem Inkanu jest mitomein. Używa jej się na mniej ważnych dokumentach, takich jak na przykład potwierdzeniach odbioru paczki lub wpisywaniu się na listę obecności, rachunków za wywóz śmieci, ogólnych formowych wiadomości, prywatnych listów. Jest to pieczątka hanko 判子, czyli taka, której nie trzeba rejestrować w urzędzie. Hanko można kupić nawet za 100 jenów w sklepach typu konbini, gdzie sprzedawane jest kilkadziesiąt/kilkaset typów hanko z najpopularniejszymi japońskimi nazwiskami.



Obcokrajowcy przebywający na krótki okres w Japonii nie potrzebują inkanu w codziennym życiu. Wszystkie dokumenty związane z pobytem można tradycyjnie podpisać swoim nazwiskiem za pomocą długopisu. Jednakże, planując dłuższy pobyt w Japonii, warto zastanowić się nad nabyciem swojego inkanu (jeśli nie posiadamy japońskiego obywatelstwa, wystarczy hanko).



Ciekawostka: W epoce Edo tylko arystokracja miała swoje pieczęci, natomiast używany dziś przez ogół czerwony tusz był dostępny tylko dla samurajów.